شب است و، من

به دنبال زنی هرزه

از این کوچه به آن کوچه...

نگو به من:

چرا دستانِ پُر شورَت    گُلِ پژمرده می چیند )

 چرا چشمان پُرنورَت      فراتر را نمی بیند )

اگر سرشاخه ها پُربار

اگر گُلها شکوفایند...

ببین بر دامنِ گلزار

           سبک ، خوابیده گرگی هار

ببین سرشاخه ها دورند.

ببین از پشتِ دریاها

مدام این شِکوِه می آید که : اینجا

         گوشها کر.. چشمها کورند.

دو چشمم باز

دو گوشم تیز

ولی این قصه می پاید

سرانجامش نمی آید.

مرا شاید « دهانی باز

             زبانی تیز»

                      می باید.

شب است و، من

به دنبال زنی هرزه

از این کوچه به آن کوچه.............

            دنبال سخن عشق