زلیخا مرد از حسرت که یوسف گشت زندانی
چرا عاقل کند کاری که باز ارد پشیمانی

باز انگار می نویسم بروی تمام خاطراتم وصدای خش خش پاییز
نوایست برای من آشنا . گاهی نسیمی صورتم را نوارش میدهد بوی بهار...
اما همچنان پاییز است عمر برگها به پایان
مرگ غبار زردی روی گونه های کشیده انگار پاییز امسال
بوی خون می دهد
انگار بهار منتظرعیدش نیست ....زمستان گذشته از حقش
چه ارزان فروخته به بهای مرگ غنچه
ظلم است به باغ
ظلم است به باغبان
ظلم است به بلبل به آن شب بیدار شبهای گل سرخ
ظلم است دیدن و سکوت...
اما به که می گوییم
باغبانی نمانده گلی نیست لبخندی نسیت
گل سرخ نمی میرد در یاد زندست
اما اینجا یادها یادشان رفته عشق چسیت...
اما من زنده ام در خاطراتم در سکوتی طلخ می نویسم شاید بخواند کسی
تنها نماند باغچه

گویند که در آنجا که دل عاشق عشاق گم نیست
در میکده اش می نفروشند به زر
ساقی اش عاشق پرست و عاشقانش مست مست
می به پیمانه نخورند جز به آرزوی یار مست
لیلیانش چشم دل دارند و مجانینش بی هوس
بی هوس بوسه ی عشق میدهند وبی توقع دل مست
مست عشقند .....
کاش میشد تو نیز آنجا را باور داشتی

یک سبد پر از گل رز تقدیم به کسی که خودش می دونه .............